wszystko o modzie XVII do XXI . Część 6

  Zarówno szlachcianki, jak i mieszczki używały nadal tradycyjnych, poważnych nakryć głowy. Stateczne mężatki kryły zupełnie włosy pod małym, obcisłym czepeczkiem; na nim nosiły drugi, sztywny czepiec płócienny o donicowatym kształcie. Zwieńczeniem całości był duży kołpak w formie bochenka chleba, najczęściej z bobrowego futra. Wymogom niewieściej skromności i polskiego obyczaju odpowiadała też powszechnie jeszcze stosowana podwika oraz rańtuch ( krótszy niż XVI stulecia, za to zdobiony na brzegach czarnym lub czerwonym haftem o motywach kwiatowych). 

Życzę miłej niedzieli.  :)

wszystko o modzie XVI do XXI w . Część 5

        Bardzo podobnie na wpływ mody zachodniej okazały się w tym czasie mieszkanki polskich miast, i to nie tylko będącego bramą na świat, zamieszkanego przez wielu cudzoziemców Gdańska, ale także mieszczki krakowskie, lwowskie czy poznańskie .One to wcześniej niż szlachcianki zaadaptowały modny w Europie od lat trzydziestych XVII wieku stój określony u nas jako alamoda: 

suknię podwójną, której góra - przypominająca męski kaftan z obcisłym stanikiem, baskinką i obszernymi rękawami - nosiła czasem nazwę kazjaki, dół zaś stanowiła obszerna, fałdzista spódnica. Zyskawszy popularność w latach czterdziestych XVII stulecia, alamoda była noszona w Polsce jeszcze przez następne dwa dziesięciolecia. 

Pozdrawiam. Życzę miłej niedzieli 

wszystko o modzie od XVII do XXI w. część 4

 W przeciwieństwie do ubiorów męskich, stroje kobiece noszone w Polsce w 1.połowie XVII wieku nie uległy orientacji,choć ie nich można się dopatrzeć pewnych elementów wschodnich . Dotyczyło to przede wszystkim tkanin, z których szyto suknie odświętne .Najbardziej cenioną materią był złotogłów ( jedwabna tkanina przetykana złotą nitką ), sprowadzany zarówno z Włoch, jak też z Persji i Turcji, a od lat czterdziestych XVII wieku produkowany również w kraju, w manufakturze założone w Brodach przez hetmana Stanisława Koniecpolskiego . Reprezentacyjnie suknie szlachcianek miały jedna fason mocno przestarzały w stosunku do ówczesnej mody zachodnioeuropejskiej . Sztywny stanik z wydłużonym przodem, rozpięta na fortugale dzwonowata spódnica, niewielka pelerynka przyczepiona na ramionach - to elementy damskiego stroju modnego na przełomie XVI i XVII wieku, które w Polsce nie zmieniały się niemal przez całe półwiecze.


Widzimy się za tydzień.Pozdrawiam :) i  życzę miłej niedzieli

wszstko o modzie XVII do XXI . Za 23.01.2017 i 30.01.2017 . Część 3

Do stroju narodowego mężczyźni nadal nosili buty z krótkimi cholewkami, sznurowane bądź zapinane z boku, po wewnętrznej stronie . Szczególnie dużym powodzenie cieszyły się buty z safianu kolorze żółtym lub czerwonym, sprowadzanego do Polski z Turcji przez ormiański i żydowskim kupców.

Stosowanym do normalnego stroju nakrycie głowy był kołpak z niską główką , cały wykonany z futra lub tylko ujęty futrzanym otokiem (opuszką). Ozdabiano go kita z piór , przeważnie czaplich lub sokolich.




Do zobaczenia jutro :)

wszystko o modzie XVIIw do XXIw .Za 9.01.2017 i 16.01.2017 Część 2

Ubiory szyte z tak drogocennych materiałów były noszone na specjalnie uroczyste okazje (śluby, pogrzeby, święta kościelne , sejmiki i sejmy), starannie przechowane, skrupulatnie wymianie  w inwentarzach i testamentach. Często przechodziły z pokolenia na pokolenie bądź były przekazywane do kościołów jako materiał na różnego rodzaju paramenty. Nie dziwnego, że wśród zabytkowych polskich szat liturgicznych można spotkać oranty i kapy z tureckich lub perskich tkanin, pochodzących z ubiorów świeckich


Skromniejszym i lżejszym od delii okryciem męskim była tureckiego pochodzenia ferezja, pozbawiona wielkiego futrzanego kołnierza i przeważnie nie podszywana futrem, lecz podszewką z cienkiej tkaniny . Miała stojący kołnierz, długie rękawy (często dekoracyjne zwisające) i ulubione przez polską szlachtę zapięcie na guzy i pętlice .W skromniejszej wersji ferezja służyła jako popularne okrycie mieszczanom ,a w XVIII wieku przeszła do ubioru ludowego





dalszy ciąg będzie jutro pozdrawiam :)

wszystko o modzie XVII do XXI w . Najpierw zacznę od polski . Za 26.12.2016 i 02.01.2017. Część 1

Pod znakiem Orientu :
      1.połowa XVII wieku


W pierwszej połowie XVII wieku utrwaliły się i spopularyzowały podstawowe części szlacheckiego stroju : żupan przepasany  pasem , delia , kołpak , buty z cholewami . Oczywiście  , pewne szczegóły kroju , doboru dodatków i tkanin ulegały zmianom. I tak żupan miał wówczas niski , stojący kołnierz równej wysokości , lekko rozchylony z przodu . Jego rękawy , mocno poszerzone u  góry , zwężały się od łokcia w dół ; przy zapięciu pojawił się ozdobny , jedwabny sznureczek , tworzący pętelki do guzów . O reprezentacyjności i bogactwie żupana decydowała jednak głownie tkanina . Codzienne  żupa szyto z cienkiego , wełnianego sukna krajowego , natomiast odświętne były z reguły jedwabne . Wzorzyste adamaszki i połyskujące atłasy sprowadzano najczęściej z Włoch ; w 1. połowie XVII stulecia spotykało się też paradne żupany ze wschodniego złotogłowiu o mieniących się barwach. W tym samym czasie zaczęły dopływać do Polski miękkie pasy perskie i tureckie , które noszono na żupanie . Nie były one jeszcze osobno tkanymi wyrobami perskimi (popularność takich pasów przyniosła dopiero 2. połowa XVII wieku ) ,lecz sporządzano je przez cięcie na odpowiednie kawałki większej , jedwabnej tkaniny . Noszono również noszono pasy siatkowe produkowane przez polskich pasamoników . Rodzimego pochodzenia były też nadal popularne , pasy metalowe , złożone z wąskich ogniw spiętych ozdobną klamrą , często dekorowaną orientalnym ornamentem w popularnej na Wschodzie technice niella. Pasy metalowe noszono zawsze na podkładzie ze skóry lub tkaniny. Do pasa mocowano z lewej strony szablę (najczęściej także wykonaną i zdobioną na sposób orientalny), zwisającą na rapciach z ozdobnych sznurów i taśm .

 Wschodni przepych polskich paradnych ubiorów narodowych najlepiej uwidocznił się we wciąż popularnych deliach. W 1 połowie XVII stulecia noszono je w dwu odmianach . Częściej używana była delia z dekoracyjnie zwisającymi rękawami, narzucana na ramiona, spięta pod rozłożystym kołnierzem okazała biżuteryjną zaponą. Drugi typ delii miał wydłużony , szalowy kołnierz futrzany; całe okrycie było węższe, noszone przeważnie z nałożonymi na ręce rękami i zapięte z przodu na szereg guzów , przytrzymanych ozdobnymi pętlicami .O wystawności delii decydowały jednak nie tylko obszerność, wartość użytych na podbicie i kołnierz futer oraz rozmiary spinających okrycie biżuteryjnych guzów , lecz także rodzaj materiału . Reprezentacyjne delie sporządzano zatem ze złocistych tkanin perskich, z barwnych aksamitów lewantyńskich , za materii tureckich tkanych w duże, zgeometryzowane wzory kwiatowe.Szczególnie lubiano tkaniny barwy karmazynowej, przetykanej złotem .


Jutro będzie cz.2 czyli 07.02.2017

Chciałam ogromnie przeprosić za to , że nie wysyłałam coś na ponieważ jestem ogromnie zajęta nauką .

Trochę zmienię tego bloga .

Będzie trochę iny zacznę to robić 06.02.2017

Spróbuję go prowadzić regularnie jeżeli mi się nie uda to z góry przepraszam .

A i jeszcze robię nowego Bloga o Grecji i Chorwacji który też zacznę 06.02.2017 i to będą niektóre moje prywatne zdjęcia .